या सायंकाळी
हल्ली रोजच पाहातो तुला
आजारपण, औषधं आणि
इंजेक्शनच्या डब्यांच्या जंजाळांत
रोज पाहातो तुझे धैर्य
पाहातो
कुठुनसा पाताळलोकातून येणारा
तुझा जीवन-निर्झर
वसंताची फुलं उमलत होती
तेंव्हा तुझ्याकडे पहायला फुर्सतच नव्हती.
एक स्त्री होण्या निभावण्यातच
संपले तुझे ते दिवस
आता या उरल्यासुरल्या उन्हांत
तुझ्याजवळ बसतांना
माझ्या स्वार्थीपणाच्या सावल्या
किती लांब दिसतात
स्वतःच्या सुखाचा एक एक खडा मोजतांना
गेल्या दिवसांना परतवून आणतांना
किंवा
भविष्यांतील अनिर्दिष्टाची वाट पहाताना
हळहळतो
तुझा चेहरा
इतक्या जवळून कधीच पाहिला नाही
असता तर पडताळा घेता आला असता
कोणतं सुख-दुःख
देऊन गेले
हे ऊन आणि सावल्या
----------------------------------------------------------------------------
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment